Θα πίστευα μόνο σε ένα Θεό που ξέρει να χορεύει. Friedrich Nietzsche

Εγώ και ο χορός - Μέρος 5ο

«ΠΑΜ» Πρώτη νότα, σαν δυνατό χτύπημα καρδιάς.Ταυτόχρονα ανάβει ο προβολέας πάνω μου, σπάει το σκοτάδι. Μια γυναίκα είναι καθισμένη σταυροπόδι σε μια καρέκλα και κοιτάει αριστερά, ενώ ένας άντρας που βρισκόταν πίσω της και θέλει να αποσπάσει την προσοχή της κινειται μπροστά και δεξιά, ώστε να έρθει δίπλα της.

«ΠΑΜ» δεύτερη νότα, δεύτερος χτύπος. Ο άντρας ακουμπάει τη γυναίκα στον ώμο, πλησιάζει κοντά πολύ κοντά και εκείνη με ένα απότομο τίναγμα του κεφαλιού, με την έκλπηξη που της προκάλεσε το απρόσμενο άγγιγμα γυρίζει και τον κοιτάζει.

«ΠΑΜ» Τρίτη νότα. Την πιάνει από το χέρι και την τραβάει ενώ εκείνη σηκώνεται από την καρέκλα. Τα κορμιά τους είναι σε απόσταση χιλιοστών, νιώθει ο ένας την ανάσα του άλλου.

«ΠΑΜ» Τέταρτος χτύπος. Η γυναίκα τραβιέται λίγο, κάνει ένα γύρο την καρέκλα και κάθεται ακριβώς απέναντι από τον άντρα. Έχει σηκώσει το ένα πόδι και το έχει ακουμπήσει πάνω στο κάθισμα προκαλώντας τον με το βλέμμα της. Εκείνος έχει κολλήσει απάνω στην καρέκλα από την άλλη πλευρά.

«ΠΑΜ» Πέμπτο χτύπημα. Του προτάσσει το δεξί χέρι της με χάρη όπως μια κυρία της καλής κοινωνίας θα το έδινε σε ένα καβαλιέρο για να χορέψουν κατά τη διάρκεια ενός μασκέ πάρτυ τον 18^ο αιώνα. Εκείνος το δέχεται και η γυναίκα στηρίζεται στο πόδι που εχει πάνω στη καρέκλα και ανεβαίνει πάνω της. Κοιτάει τον άντρα αφ’υψηλού και της αρέσει.

«ΠΑΜ» Έκτο χτύπημα. Κρατιούνται ακόμα από το χέρι. Την τραβάει λίγο προς το μέρος του, εκείνη γέρνει, ακουμπάει το άλλο χέρι  στον ώμο του και ο άντρας με μια κίνηση γεμάτη πάθος την σηκώνει στον αέρα και κάνοντας την μία στροφή 180 μοιρών την προσγειώνει στο έδαφος μπροστά του.

Και αρχίζει ένας αγώνας συναισθημάτων που αποτυπώνεται στο χορό. Εκείνη πάει να του φύγει μα αυτός την κρατάει σφιχτά, την σφίγγει πάνω του, τα κορμιά τους παλεύουν, τα βλέμματα μιλούν, οι κινήσεις είναι πότε έντονες και πότε γλυκές, πότε παθιασμένες και πότε ερωτικές. Μετά προσπαθεί εκείνη να μπει στον «χώρο του» και αυτός οπισθοχωρεί, η αιώνια πάλη των φύλων. Το τέλος τους βρίσκει σφιχταγκαλιασμένους να βαριανασαίνουν. Κουρασμένους μα ευτυχισμένους.

Στο πρώτο χτύπημα, με το που άνοιξε ο προβολέας εξαφανίστηκαν όλα: το θέατρο, οι θεατές, η παράσταση, η οικογένεια και οι φίλοι μου, η σκηνή, το άγχος, οι σκέψεις, τα φλας από τις φωτογραφικές, τα χειροκροτήματα δεν υπήρχαν. Το μόνο που υπήρχε ήταν ο εαυτός μου, ο δάσκαλος μου και η μουσική. Έκανα όλη τη χορογραφία, για μία και μοναδική φορά, αλάνθαστα. Μόλις τελείωσε η χορογραφία και υποκλίθηκα, συνειδητοποίησα που βρίσκομαι και επανήρθα στην πραγματικότητα. Το άγχος ήρθε μαζεμένο και ξέσπασε στο σώμα μου με τρέμουλο, αδυναμία και υπόταση. Έφτασα στα καμαρίνια στα πρόθυρα λιποθυμίας, αλλά ηρέμησα άμεσα. Και μόλις ηρέμησα κατάλαβα: ο χορός είναι μέσα μου, είναι στην ψυχή μου. Γι’αυτό όλα τα άλλα καταλάγιασαν όσο χόρευα. Γιατί αυτό που κάνω το ΖΩ, με εκφράζει έχω ταυτιστεί με αυτό. Είναι κομμάτι μου.  Από εκείνη τη μέρα δεν ήμουν ποτέ πια ο ίδιος άνθρωπος.

Δεν προσπαθώ να χορέψω καλύτερα απ' οποιονδήποτε. Προσπαθώ, μόνο, να χορέψω καλύτερα από τον εαυτό μου. Mikhail Baryshnikov

 Εγώ και ό χορός - Μέρος 4ο

 Έφτασα στο θέατρο που θα γινόταν η παράσταση νωρίς μαζί με την κολλητή μου. Είχαμε μία ώρα μπροστά μας μέχρι να ξεκινήσουμε και για την ακρίβεια εγώ είχα σχεδόν 2 ώρες αφού θα έβγαινα στο δεύτερο κομμάτι του προγράμματος. Πήγα στα καμαρίνια να αφήσω το γυαλιστερό φόρεμα μου και τα παπούτσια του χορού και αμέσως επέστρεψα στην θέση που είχα διαλέξει για να παρακολουθήσω τους συμμαθητές που θα χόρευαν πριν από μένα. Ένιωσα ένα πλάκωμα. Πήρα την κολλητή μου και βγήκαμε έξω, ήπια μονορούφι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί από το μπουφέ που είχαν στην υποδοχή και πήρα ένα δεύτερο ανα χείρας. Καθίσαμε στα καναπεδάκια που είχε στην είσοδο και ενώ προσπαθούσα να ξεχαστώ, το στομάχι είχε δεθεί κόμπος. Προσπάθησα να μπω ξανά στην αίθουσα αλλά ψυχοπλακώθηκα και πάλι. Στη σκέψη μου γύριζε συνέχεια το γεγονός πως δεν είχα κάνει την χορογραφία σωστά ούτε μία φορα  και στο μυαλό μου αντιχούσε η φωνή του δασκάλου μου «ούτε εγώ τα κάνω κάθε φορά όλα σωστά, σκοπός είναι να συνεχίσεις ακόμα κι αν κάνεις λάθος».  Δεν με έκανε να ηρεμήσω, ξαναβγήκα στην είσοδο και έκατσα εκεί μέχρι να αρχίσει η παράσταση.

Κατά το πρώτο μέρος, παρακολουθώντας του άλλους χορευτές ηρέμησα και αφοσιώθηκα σε αυτο που έβλεπα. Τα χρώματα των στολών, ο απαλός φωτισμός, το λίκνισμα των γοφών, το αγκάλιασμα των κορμιών, οι όμορφες μελωδίες μου προκαλούσαν πανέμορφα συναισθήματα. Μόλις τελείωσε και το τελευταίο ζευγάρι κάναμε ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα. Ένιωθα πως έρχεται η σειρά μου και ο κόμπος ανέβαινε ξανά. Με το πέρας του διαλείμματος σταυροφίλησα την φιλενάδα η οποία μου έσφιξε το χέρι για καλή επιτυχία και πήγα στα καμαρίνια να ετοιμαστώ.

Αφού φόρεσα το φόρεμα και τα παπούτσια του χορού, έκατσα σε ένα σιδερένιο παγκάκι και περίμενα καρτερικά να ακούσω την εκφωνήτρια να ανακοινώνει το όνομα μου για να βγω στη σκηνή. Έτρεμα ολόκληρη, με είχε λούσει κρύος ιδρώτας και ήμουν έτοιμη να το βάλω στα πόδια. «Ευτυχώς που η χορογραφία αρχίζει απόλυτο σκοτάδι και εμένα να κάθομαι σε καρέκλα» σκέφτηκα. Ωπ, το όνομα μου, ήρθε η ώρα!

Βγήκα στη σκηνή, σκοτάδι παντού. Ένιωσα χαμένη σε κακό όνειρο. Πριν προλάβω να σκεφτώ κάτι ένιωσα το χέρι του δασκάλου μου να με πιάνει και να με οδηγεί στην καρέκλα όπου θα ξεκινούσε η χορογραφία. Κάθομαι σταυροπόδι, στήνω το κορμί μου όπως στις πρόβες, ο δάσκαλος είναι από πίσω μου κρατάει την καρέκλα, έτοιμος να φύγει δεξία μόλις ξεκινήσει το τραγούδι για να με σηκώσει. Τον νιώθω να με ακουμπάει στον ώμο για να μου δώσει κουράγιο. Ακούω ψίθυρους από την πλατεία του θεάτρου. Όλα χορεύουν μέσα στο κεφάλι μου.

Και ξαφνικά ακούω: «ΠΑΜ»

Η πρώτη νότα που σηματοδοτεί την έναρξη του χορού.

Το άγγιγμα, η κίνηση, η έμπνευση - αυτό είναι το αληθινό δώρο του χορού. Aubrey Lynch

Εγώ και ο χορός - Μέρος 3ο

 

Κάπως έτσι συνεχίστηκαν τα μαθήματα. Δεν έχανα πάρτυ για πάρτυ, γύριζα από λατινομάγαζο σε λατινομάγαζο (Enzzo, Palenque, Fuego ακόμα και Folie στις βραζιλιάνικες βραδιές). Έκανα πολύ παρέα με τα παιδιά από τη σχολή μου, πηγαίναμε σε πάρτυ άλλων σχολών, περνούσαμε υπέροχα. Άρχισα να απολαμβάνω όλους τους χορούς που διδασκόμουν, ακόμα και τη samba, αλλά το tango συνέχιζε να έχει εξέχουσα θέση. Ταυτόχρονα, τα πάρτυ είναι εκπληκτική ευκαιρία να μάθεις παραπάνω χορούς.

Έτσι έμαθα και άλλα είδη (salsa, bachata, meringue, foxtrot, waltz κ.α.). Το κορυφαίο όλων είναι πως στα πάρτυ της σχολής μου ερχόταν ένας εκπληκτικός χορευτής ο οποίος μόλις ανακάλυψε ότι απεχθάνομαι το ροκ με το που έβαζε κομμάτι ερχόταν σφαίρα σε μένα. Τις πρώτες φορές παραπονέθηκα ότι δεν μου αρέσει, ότι με παιδεύει και εκείνος απλά μου χαμογελούσε γλυκά. Μετά από λίγο καιρό γύρισα και τον ρώτησα «Μα καλά έχεις βάλει σκοπό της ζωής σου να μου μάθεις ροκ;» Μου χαμογελάει και πάλι και απαντάει ατάραχα: «Ναι! Δουλεύει;». Δούλεψε. Μιά χαρά δούλεψε. Ειδικά όταν αρχίσαμε τα αεροπλανικά, ξετρελλάθηκα! Αχ βρε δάσκαλε δίκιο που είχες!

Με αυτά και αυτά πέρασαν κάτι παραπάνω από 18 μήνες. Μέσα στους οποίους ο χορός έγινε τρόπος ζωής, κομμάτι δικό μου αναπόσπαστο. Ετοιμάσαμε και μία παράσταση σε θέατρο όπου χόρεψα ένα Nuevo tango σε εκπληκτική χορογραφία. Ήθελα να είναι όλα άψογα, ήθελα ο δάσκαλος μου να νιώσει περήφανος τόσο που αγχώθηκα όσο ποτέ άλλωτε, ούτε στις πανελλήνιες είχα αγχωθεί τόσο, ούτε στις εξετάσεις για το Proficiency, ούτε καν στους πρώτους μου αγώνες για το πρωτάθλημα πόλο κορασίδων όταν εγώ ήμουν ένα σαμιαμιδάκι 13 ετών και όλες οι συναθλήτριες μου στα 17. Με το χορό αγχώθηκα. Αύξησα τις ώρες των μαθημάτων στο διπλάσιο. Χόρευα σπίτι, χόρευα κρυφά στα κενά στη δουλειά και όμως... Δεν έκανα τη χορογραφία σωστά ούτε μιά φορά, πάντα έκανα λάθος. Μια βιαζόμουν, μία παραπατούσα, μία κοκκάλωνα στη θέση μου και κοιτούσα σαν χαμένη.

Στην πρόβα τζενεράλε μία μέρα πριν την παράσταση και με κοινό μόνο τους μαθητές της σχολής μου κόντεψα να μείνω στον τόπο. Ο δάσκαλος μου μου ψιθύριζε «Είσπνοη, εκπνοή» για να μην σκάσω. Όχι δεν με άγχωσε το σανίδι. Είχα παίξει σε μεγάλη θεατρική παράσταση, είχα δώσει παραστάσεις τότε που έκανα παραδοσιακούς χορούς, ήμουν πολλές φορές «θέαμα» είτε σε αγώνες κολυμβησης, είτε σε επιδείξεις Τάεκβοντο, ήμουν συνηθισμένη. Και όμως: όλα λάθος και στην τελευταία πρόβα. Ξανά.

Μέχρι που έφτασε η μεγάλη μέρα... (συνεχίζεται)

Κανείς δεν ενδιαφέρεται αν χορεύεις καλά. Απλά σήκω και χόρεψε! Dave Barry

 Εγώ και ό χορός - Μέρος 2ο

Κάπως έτσι ξεκίνησαν τα μαθήματα. Το tango καρφώθηκε μέσα μου από την πρώτη στιγμή. Στα πρώτα μαθήματα δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία στους υπόλοιπους χορούς αλλά περίμενα την ώρα και τη στιγμή που θα ξεκινήσει το ερωτικό και παθιασμένο τανγκο. Και είχα και ένα απίστευτο πρόβλημα με τη samba: ενώ κουτσά στραβά θυμόμουν τα βήματα των χορών στο επόμενο μάθημα με τη samba επί εβδομάδες ήταν λες και κάποιος έμπαινε μέσα στο μυαλό που και έκανε delete οτιδήποτε είχα διδαχτεί. Ακόμα και το πρώτο βήμα! Είχα φτάσει σε σημείο να βλέπω εφιάλτες, δεν ξέρω γιατί και δεν μπόρεσα να το εξηγήσω ποτέ! Και τελικά άρχισα να την φοβάμαι...

Πήγα σε πάρτυ της σχολής από παρότρυνση της ιδιοκτίτριας της σχολής χορού (με την οποία παρεπιμπτόντως είχα πολύ φιλικές σχέσεις και θα την λέμε Α.) από την πρώτη εβδομάδα κι ας μην ήξερα που πάνε τα τέσσερα. Είπα «θα πάω να δω πως είναι, δεν θα χορεψω αφού δεν ξέρω να χορεύω». Ναι καλά! Κούνια που με κούναγε! Από τη δουλειά σχολούσα μισή ώρα πριν αρχίσει το πάρτυ οπότε φρόντισα να έχω μαζί μου ρουχάκια να αλλάξω. Επειδή είμαι άνθρωπος που δεν κάνει εύκολα γνωριμίες και θα πήγαινα μόνη μου ενώ ταυτόχρονα ήξερα πως ο δάσκαλος μου λόγω υποχρεώσεων δεν μπορούσε να είναι στα πάρτυ, είχα ετοιμάσει μία δικαιολογία σε περίπτωση που ένιωθα ότι θέλω να φύγω: ότι έχω να πάω σε γενέθλια.

Μόλις σχόλασα λοιπόν και ετοιμάστηκα πήγα στη σχολή, ανέβηκα στο χόρο που γινόταν το παρτυ, καλησπέρισα την Α. και βλέποντας ότι είχε ήδη κόσμο μαζεμένο σε παρεούλες αισθάνθηκα μόνη και άσχημα. Οπότε μαζί με την καλησπέρα της δήλωσα πως ήρθα για λίγο και πως έχω να πάω σε γενέθλια οπότε θα αποχωρήσω νωρίς. Η Α., μια γυναίκα ετών 50+ ήταν πάντα ευγενέστατη, χαμογελαστή και από αυτούς τους ανθρώπους που μου ανοίγουν την καρδιά και χαίρομαι να είμαι στον ίδιο χώρο μαζί τους. Μου είπε να κάτσω μαζί της αλλά αρνήθηκα ευγενικά (είχε ήδη την παρέα της) και έκατσα στο δίπλα τραπέζι, μόνη.

Στα επόμενα 5 λεπτά ήρθαν 2 άντρες και μια γυναίκα οι οποίοι έκατσαν μαζί μου. Γνωριστήκαμε αμέσως και με έκαναν να νιώσω πολύ άνετα. Στο μέλλον θα έβγαινα σχεδόν κάθε εβδομάδα μαζί τους για χορό. Και πάνω που ξεκινούσε το πάρτυ και έλεγα στα παιδιά πως έχω κάνει μόνο το μάθημα που σας περιέγραψα στο πρώτο ποστ και πως με τόσους χορούς που δοκιμάσαμε δεν θυμάμαι ούτε ένα βήμα τσουπ! Έρχεται ο Γ. Ο οποίος ήταν δάσκαλος στην σχολή να με πάρει για τον πρώτο χορό. Με τραβάει από το χέρι «Όχι, δεν ξέρω να χορεύω» του πετάω εγώ, «ούτε εγώ» μου λέει χαμογελαστά και με τραβάει πιο δυνατά.

Και τώρα; Ντροπή και κακό, δεν υπήρχε άλλο ζευγάρι στην πίστα, νόμιζα πως όλοι θα με κοιτάνε και θα σχολιάζουν «η άσχετη, τι ήρθε να κάνει» ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Για να μη σας κουράσω όμως: χόρεψα. Χόρεψα πολύ. Ασταμάτητα. Με είδαν καινούρια και δεν με άφησαν να κάτσω καθόλου. Τελείωνε ο ένας χορός με το που γύριζα με κατεύθυνση προς το τραπέζι, να άλλος ένας καβαλιέρος «χορεύεις;» Και όχι να σου πω θα με αφήσεις να κάτσω; Μπαααα! Και δώστου να χορεύω και να φεύγουν οι ντροπές και να μου αρέσει όσο τίποτα!

Χόρεψα όλο το βράδυ. Μέχρι και σήμερα δεν έχω καταλάβει τι χόρεψα ακριβώς αλλά χόρεψα. Όχι με τα πόδια, με την ψυχή μου. Όταν τελείωσε το πάρτυ ήμουν ευτυχισμένη και ανάλαφρη.

Κατά τις χαιρετούρες και το καληνύχτισμα η Α:

«Πως πέρασες;»

«Υπέροχα!»

«Το πάρτυ γενεθλίων που είχες να πας;»

Ουπς... το ξέχασα τελείως αυτό! Δεν πειράζει, και αύριο μέρα είναι!

Ο χορός είναι η κρυμμένη γλώσσα της ψυχής - Martha Graham

 Εγώ και ο χορός - Μέρος 1ο

Πάντα λάτρευα τον χορό. Από πολύ μικρή όπου πάρτυ και χαρά η Νεράιδα πρώτη. Στο δημοτικό χορεύαμε ροκ εν ρολ, Ace of Base και μπαλάντες, στο γυμνάσιο και το λύκειο είχαμε Βανδή με τσιφτετέλια αλλά και διάφορα μπιτάκια. Αν και τα τσιφτετελοειδή ποτέ δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα, ο χορός μου αρέσει, σε όλα τα στυλ του. Στο λύκειο έκανα 3 χρόνια παραδοσιακούς χορούς. Μετά ήρθαν άλλες υποχρεώσεις, σπουδές, δουλειά που με ανάγκαζε να βρίσκομαι κάθε τρεις και λίγο εκτός έδρας και είχα τόσο ανάκατο ωράριο που δεν μπορούσα να έχω σταθερό πρόγραμμα οπότε δεν έκανα τίποτα. Ούτε χορό ούτε κάποιο άλλο χόμπυ.

Πριν από 4 χρόνια είπα να ξεκινήσω χορό ξανά, άλλο είδος. Πήγα σε μια σχολή χορού δίπλα στην τότε εργασία μου και λόγω του ότι το ωράριο μου ήταν απογευματινό και όλα τα ομαδικά ήταν επίσης απογευματινά αποφάσισα να κάνω ιδιαίτερα. Μικρή σχολή, στο δεύτερο χρόνο λειτουργίας της, δεν ήξερα αν είναι καλή αλλά με βόλευε γιατί ήταν δίπλα στη δουλειά μου (όταν λέω δίπλα, εννοώ δίπλα πόρτα ακριβώς). Έβγαινα από το μάθημα, πήγαινα για δουλειά, έβγαινα από τη δουλειά, πήγαινα στο πάρτυ.



Στο πρώτο μάθημα ο δάσκαλος μου με ρώτησε τι χορό θέλω να κάνω. Του είπα "κάτι σε λάτιν αλλά μη με ρωτήσεις τι ακριβώς, θέλω να πειραματιστώ". Ωραία λοιπόν, θα μου έδειχνε το πρώτο βήμα από κάθε χορό να πάρω μια γεύση, να ακούσω το ρυθμό και να αποφασίσω. Στο τέλος της πρώτης ώρας είχα ήδη αποφασίσει:

"Θέλω rumba, chacha, mambo και samba. Το rock en roll αποκλείεται!"

"Γιατί το αποκλείεις;"

"Δεν μου αρέσει, είναι βαρετό. Και για jive ούτε κουβέντα, να πηδάω σαν το κατσίκι!"

"Λάθος κάνεις αλλά δεν θα επιμείνω. Δεν σου έχω δείξει ακόμα το tango όμως..."

"Δεν θέλω."

"Γιατί;"

"Νιώθω πως δεν είμαι έτοιμη, θέλω πρώτα να δω τους άλλους χορούς και αν είναι να προχωρήσω αργότερα στο tango."

"Οκ, το δέχομαι. Άσε με να σου δείξω το πρώτο βήμα να έχεις μια ιδέα και όποτε νιώσεις θα το ξεκινήσουμε."

Δε βαριέσαι λέω, τόσα και τόσα βήματα σήμερα, ένα ακόμα τι κακό να κάνει; Βάζει το τανγκό της Ρωξάνης να παίζει (ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια ever, πολύ πριν βρεθώ σε αυτό το μάθημα) και με οδηγεί στα πρώτα βήματα. Τελείωσε, χάθηκα, δεν ήμουν πια στην αίθουσα, βρέθηκα κάπου αλλού. Αφού τελείωσε η επίδειξη του δείγματος του χορού και αφού έμεινα για κάποια δεύτερα αποσβολωμένη τον ρώτησα:

"Πότε ξεκινάμε το πρώτο μάθημα tango?"

(Συνεχίζεται...)