Ναι, μου αρέσει το καλλιτεχνικό πατινάζ. Κάποιοι λένε ότι φταίνε τα γονίδια αλλά θα διαφωνήσω. Από τότε που με θυμάμαι είχα μια κλίση σε οτιδήποτε καλλιτεχνικό: μουσική, ζωγραφική, γλυπτική, λογοτεχνεία, χορός και η λίστα συνεχίζεται. Το καλλιτεχνικό πατινάζ είναι πραγματικά χάρμα οφθαλμών για εμένα. Είναι ένας από τους ελάχιστους λόγους που ανοίγω μια στο τόσο την τηλεόραση, να παρακολουθήσω τον αγαπημένο μου Evgeni Plushenko και τους υπόλοιπους αθλητές να ζωγραφίζουν στον πάγο, να λικνίζονται σε γνώριμες μελωδίες, να φορούν τα πανέμορφα κοστούμια τους και να επιχειρούν ακροβατικά στον αέρα... πόσο μου αρέσει δεν περιγράφεται. Άλλες φορές με ηρεμεί και με γαληνεύει και άλλες φορές μου δημιουργεί έντονα συναισθήματα όπως το τάνγκο.
Σε συνέχεια του προηγούμενου ποστ λοιπόν και για να καταλάβετε το ξέσπασμα μου θα σας πω μία (πραγματική) ιστορία. Μία από αυτές τις ιστορίες που κάποτε με έθλιβαν αλλά πλέον με κάνουν να γελώ. Μία ιστορία που δείχνει πως οι άνθρωποι γύρω μας, όσο κι αν προσπαθούν να το παίξουν ανοιχτόμυαλοι, στην πραγματικότητα φοβούνται και κατακρίνουν οτιδήποτε έξω από αυτά που έχουν συνηθίσει. Και για να μην παρεξηγηθώ από κανένα, μιλώ για την πλειοψηφία.
Ήμουν κάπου στα 22. Τόσο κοντά αλλά τόσο μακριά φαντάζει πια αυτή η ιστορία. Τότε λοιπόν είχα μία σχέση με τον Α. ο οποίος ήταν συνομήλικος. Ήταν από τα παληκάρια αυτά που έχουν μεγαλώσει με τη μάνα να τρέχει από πίσω τους και τα έχουν όλα έτοιμα στο πιάτο, τα ενδιαφέροντα του δε ήταν το ποδόσφαιρο, τα μπουζούκια και η γκόμενες (rings any bell?). Θα μου πείτε τι έκανα εγώ εκεί; Αυτό είναι άλλη ιστορία και πολύ μεγάλη μάλιστα.
Γνωριζόμασταν από παιδιά αφού πηγαίναμε στο ίδιο φροντηστήριο αγγλικών από το δημοτικό. Έτσι όταν κάναμε σχέση στα 22 μας ήξερε πλέον πολλά ο ένας για τον άλλον, από ασχολίες και ενδιαφέροντα μέχρι κουσούρια. Προφανώς όχι όλα.
Πάντα ήμουν από τις κοπέλες που σπανίως ντύνονται προκλητικά και αν αυτό συμβεί είναι πάντα με μέτρο. Ήταν το πρώτο που τον είχε ενοχλήσει μετά από 3 μήνες σχέσης. Μου έλεγε πως (άκουσον άκουσον) ντύνομαι πολύ συντηρητικά για την ηλικία μου και πως το ντύσιμο μου παραπέμπει σε άτομα γηραιότερα (έπρεπε να είμαι ξέκωλο για να είμαι ιν). Το δεύτερο πρόβλημα ήρθε λίγο αργότερα. Όταν βγαιναμε με τη δική του παρέα δεν ήθελε να μιλάω για βιβλία, διάβασμα, λογοτεχνεία, εκθέσεις κλπ. Θα με θεωρούσαν «δήθεν».
Το κατάπια κι αυτό και δεν μίλησα. Όχι πως άλλαξα κάτι στη συμπεριφορά μου, αλλά τουλάχιστον δεν μίλησα. Το νεαρό της ηλικίας μου έδινε μεγαλύτερη υπομονή.
Μετά από καιρό, έχουμε βγει πάλι με παρέα δική του και μια φίλη δική μου. Εγώ με τη φίλη μου κάποια στιγμή αρχίσαμε να συζητάμε για καλλιτεχνικό πατιναζ καθώς ήταν η περιόδος που λάμβανε χώρα το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Πάγωσαν τα φιλαράκια του που το μόνο που ήξεραν ήταν η στρογγυλή θεά και το Καραϊσκάκη. Άλλαξε 15 χρώματα ο Α. μας χάζευαν οι υπόλοιποι, μία εικόνα σκέτη ομορφιά! Κάποια στιγμή ένας από τους φίλους του ο οποίος είτε έιχε χάσει τη συζήτηση είτε ήταν χαζός και δεν κατάλαβε αναφώνησε με μια έκφραση αηδίας:
-Σου αρέσει το πατινάζ;;;;;
-ΝΑΙ, ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΤΟ ΠΑΤΙΝΑΖ. ΤΟ ΛΑΤΡΕΥΩ.
Σύξυλοι όλοι. Σε 5 λεπτά είχαμε φύγει από το καφέ. Εκείνο το βράδυ έγινε καυγάς τρικούβερτος. Τον έκανα λέει ρεζίλι, μου είχε πει να μην λέω τέτοια μπροστά στη παρέα του, είμαι σνομπ, ψώνιο και πόσα άλλα είπε.
Ατάραχη του εξήγησα πως τα ενδιαφέροντα μου είναι δικά μου, δεν τα πουλάω και δεν τα κρύβω για κανέναν. Αν εκείνος και η παρέα του είχαν πρόβλημα να τα δεχτούν όπως εγώ δεχόμουν τα δικά τους τότε λυπάμαι, αυτοί έχουν το θέμα. Και φυσικά ήταν το τελεύταιο βράδυ που τον είδα. Ή καλύτερα το τελευταιο βράδυ που ήμασταν μαζι γιατί μέχρι και σήμερα προσπαθεί να ξαναμπεί στη ζωή μου.
Κι αν ότι διαβάσατε σας φαίνεται τραβηγμένο σας διαβεβαιώ πως όχι μόνο είναι πραγματικότητα αλλά έχω αμέτρητα παρόμοια συμβάντα να εξιστορήσω!
Αλήθεια, εσάς σας έχει συμβεί κάτι παρόμοιο; Κάτι που αγαπάτε να προκαλεί φόβο και ανασφάλεια σε κάποιο πολύ κοντινό σας άτομο, τόσο που να προσπαθήσει είτε να σας αλλάξει είτε να σας κάνει να νιώσετε άσχημα και να το κρύψετε;
