Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Δεν προσπαθώ να χορέψω καλύτερα απ' οποιονδήποτε. Προσπαθώ, μόνο, να χορέψω καλύτερα από τον εαυτό μου. Mikhail Baryshnikov


 Εγώ και ό χορός - Μέρος 4ο

 Έφτασα στο θέατρο που θα γινόταν η παράσταση νωρίς μαζί με την κολλητή μου. Είχαμε μία ώρα μπροστά μας μέχρι να ξεκινήσουμε και για την ακρίβεια εγώ είχα σχεδόν 2 ώρες αφού θα έβγαινα στο δεύτερο κομμάτι του προγράμματος. Πήγα στα καμαρίνια να αφήσω το γυαλιστερό φόρεμα μου και τα παπούτσια του χορού και αμέσως επέστρεψα στην θέση που είχα διαλέξει για να παρακολουθήσω τους συμμαθητές που θα χόρευαν πριν από μένα. Ένιωσα ένα πλάκωμα. Πήρα την κολλητή μου και βγήκαμε έξω, ήπια μονορούφι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί από το μπουφέ που είχαν στην υποδοχή και πήρα ένα δεύτερο ανα χείρας. Καθίσαμε στα καναπεδάκια που είχε στην είσοδο και ενώ προσπαθούσα να ξεχαστώ, το στομάχι είχε δεθεί κόμπος. Προσπάθησα να μπω ξανά στην αίθουσα αλλά ψυχοπλακώθηκα και πάλι. Στη σκέψη μου γύριζε συνέχεια το γεγονός πως δεν είχα κάνει την χορογραφία σωστά ούτε μία φορα  και στο μυαλό μου αντιχούσε η φωνή του δασκάλου μου «ούτε εγώ τα κάνω κάθε φορά όλα σωστά, σκοπός είναι να συνεχίσεις ακόμα κι αν κάνεις λάθος».  Δεν με έκανε να ηρεμήσω, ξαναβγήκα στην είσοδο και έκατσα εκεί μέχρι να αρχίσει η παράσταση.




Κατά το πρώτο μέρος, παρακολουθώντας του άλλους χορευτές ηρέμησα και αφοσιώθηκα σε αυτο που έβλεπα. Τα χρώματα των στολών, ο απαλός φωτισμός, το λίκνισμα των γοφών, το αγκάλιασμα των κορμιών, οι όμορφες μελωδίες μου προκαλούσαν πανέμορφα συναισθήματα. Μόλις τελείωσε και το τελευταίο ζευγάρι κάναμε ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα. Ένιωθα πως έρχεται η σειρά μου και ο κόμπος ανέβαινε ξανά. Με το πέρας του διαλείμματος σταυροφίλησα την φιλενάδα η οποία μου έσφιξε το χέρι για καλή επιτυχία και πήγα στα καμαρίνια να ετοιμαστώ.
Αφού φόρεσα το φόρεμα και τα παπούτσια του χορού, έκατσα σε ένα σιδερένιο παγκάκι και περίμενα καρτερικά να ακούσω την εκφωνήτρια να ανακοινώνει το όνομα μου για να βγω στη σκηνή. Έτρεμα ολόκληρη, με είχε λούσει κρύος ιδρώτας και ήμουν έτοιμη να το βάλω στα πόδια. «Ευτυχώς που η χορογραφία αρχίζει απόλυτο σκοτάδι και εμένα να κάθομαι σε καρέκλα» σκέφτηκα. Ωπ, το όνομα μου, ήρθε η ώρα!

Βγήκα στη σκηνή, σκοτάδι παντού. Ένιωσα χαμένη σε κακό όνειρο. Πριν προλάβω να σκεφτώ κάτι ένιωσα το χέρι του δασκάλου μου να με πιάνει και να με οδηγεί στην καρέκλα όπου θα ξεκινούσε η χορογραφία. Κάθομαι σταυροπόδι, στήνω το κορμί μου όπως στις πρόβες, ο δάσκαλος είναι από πίσω μου κρατάει την καρέκλα, έτοιμος να φύγει δεξία μόλις ξεκινήσει το τραγούδι για να με σηκώσει. Τον νιώθω να με ακουμπάει στον ώμο για να μου δώσει κουράγιο. Ακούω ψίθυρους από την πλατεία του θεάτρου. Όλα χορεύουν μέσα στο κεφάλι μου.
Και ξαφνικά ακούω: «ΠΑΜ»
Η πρώτη νότα που σηματοδοτεί την έναρξη του χορού.

4 σχόλια:

  1. Πάνω σε ποιό τραγούδι χόρεψες? Λες και διαβάζω κάποιο βιβλίο και η αγωνία στο πικ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. +φωνώ με τον Kevin:-)
    διαβάζωντας αυτά που γράφεις νοστάλγισα το tango
    εμείς όταν ήταν να κάνουμε παράσταση είχε χτυπίσει με το μηχανάκι ένα κύριος που ήταν μαζί μας και το ακύρωσαν
    περιμένω να διαβάσω τη συνέχεια
    Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Χαιρομαι πολύ που σας αρέσει. Τα βλεπω μπροστά μου όσο γράφω, λες και τα ζω ξανά!
    Χόρεψα το Asi Se Baila El Tango, κομμάτι απο την ταινία Take The Lead με τον Banderas.

    http://www.youtube.com/watch?v=E6VvR3hkePI

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. τέλεια!!! το αγαπημένο μου κομμάτι, λόγω Μπαντέρας φυσικά...
    κι εγώ διαβάζω την ιστορία σου απ΄την αρχή -ειδικά μιας κι αφορά λατρεία για χορό- με πολύ ενδιαφέρον και φυσικά, μ΄αρέσει ο τρόπος που περιγράφεις όλη αυτή η αγωνία και το άγχος σου, μου θυμίζουν και στιγμές δικές μου...επίσης, εντυπωσιακό εκείνο το προσπαθώ να χορέψω καλύτερα απ΄το εαυτό μου, κάπως έτσι πρέπει όλοι μας, να προσπαθούμε να γίνουμε όλο και πιο καλοί... πολλά φιλάκια :))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή