Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Το άγγιγμα, η κίνηση, η έμπνευση - αυτό είναι το αληθινό δώρο του χορού. Aubrey Lynch


Εγώ και ο χορός - Μέρος 3ο
 
Κάπως έτσι συνεχίστηκαν τα μαθήματα. Δεν έχανα πάρτυ για πάρτυ, γύριζα από λατινομάγαζο σε λατινομάγαζο (Enzzo, Palenque, Fuego ακόμα και Folie στις βραζιλιάνικες βραδιές). Έκανα πολύ παρέα με τα παιδιά από τη σχολή μου, πηγαίναμε σε πάρτυ άλλων σχολών, περνούσαμε υπέροχα. Άρχισα να απολαμβάνω όλους τους χορούς που διδασκόμουν, ακόμα και τη samba, αλλά το tango συνέχιζε να έχει εξέχουσα θέση. Ταυτόχρονα, τα πάρτυ είναι εκπληκτική ευκαιρία να μάθεις παραπάνω χορούς.
Έτσι έμαθα και άλλα είδη (salsa, bachata, meringue, foxtrot, waltz κ.α.). Το κορυφαίο όλων είναι πως στα πάρτυ της σχολής μου ερχόταν ένας εκπληκτικός χορευτής ο οποίος μόλις ανακάλυψε ότι απεχθάνομαι το ροκ με το που έβαζε κομμάτι ερχόταν σφαίρα σε μένα. Τις πρώτες φορές παραπονέθηκα ότι δεν μου αρέσει, ότι με παιδεύει και εκείνος απλά μου χαμογελούσε γλυκά. Μετά από λίγο καιρό γύρισα και τον ρώτησα «Μα καλά έχεις βάλει σκοπό της ζωής σου να μου μάθεις ροκ;» Μου χαμογελάει και πάλι και απαντάει ατάραχα: «Ναι! Δουλεύει;». Δούλεψε. Μιά χαρά δούλεψε. Ειδικά όταν αρχίσαμε τα αεροπλανικά, ξετρελλάθηκα! Αχ βρε δάσκαλε δίκιο που είχες!

Με αυτά και αυτά πέρασαν κάτι παραπάνω από 18 μήνες. Μέσα στους οποίους ο χορός έγινε τρόπος ζωής, κομμάτι δικό μου αναπόσπαστο. Ετοιμάσαμε και μία παράσταση σε θέατρο όπου χόρεψα ένα Nuevo tango σε εκπληκτική χορογραφία. Ήθελα να είναι όλα άψογα, ήθελα ο δάσκαλος μου να νιώσει περήφανος τόσο που αγχώθηκα όσο ποτέ άλλωτε, ούτε στις πανελλήνιες είχα αγχωθεί τόσο, ούτε στις εξετάσεις για το Proficiency, ούτε καν στους πρώτους μου αγώνες για το πρωτάθλημα πόλο κορασίδων όταν εγώ ήμουν ένα σαμιαμιδάκι 13 ετών και όλες οι συναθλήτριες μου στα 17. Με το χορό αγχώθηκα. Αύξησα τις ώρες των μαθημάτων στο διπλάσιο. Χόρευα σπίτι, χόρευα κρυφά στα κενά στη δουλειά και όμως... Δεν έκανα τη χορογραφία σωστά ούτε μιά φορά, πάντα έκανα λάθος. Μια βιαζόμουν, μία παραπατούσα, μία κοκκάλωνα στη θέση μου και κοιτούσα σαν χαμένη.
Στην πρόβα τζενεράλε μία μέρα πριν την παράσταση και με κοινό μόνο τους μαθητές της σχολής μου κόντεψα να μείνω στον τόπο. Ο δάσκαλος μου μου ψιθύριζε «Είσπνοη, εκπνοή» για να μην σκάσω. Όχι δεν με άγχωσε το σανίδι. Είχα παίξει σε μεγάλη θεατρική παράσταση, είχα δώσει παραστάσεις τότε που έκανα παραδοσιακούς χορούς, ήμουν πολλές φορές «θέαμα» είτε σε αγώνες κολυμβησης, είτε σε επιδείξεις Τάεκβοντο, ήμουν συνηθισμένη. Και όμως: όλα λάθος και στην τελευταία πρόβα. Ξανά.
Μέχρι που έφτασε η μεγάλη μέρα... (συνεχίζεται)

2 σχόλια:

  1. Πόσο μ'αρέσει που αυτές τις μέρες οι αναρτήσεις αφορούν το αγαπημένο μου θέμα, το χορό!!
    Καλό βράδυ Νεράιδά μου, αναμένω τη συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Με έπιασε νοσταλγία και είπα να γράψω για αυτό που αγαπώ τόσο. Χαίρομαι που σου αρέσουν και μου κρατάς συντροφιά!
    Καλό βράδυ λουλουδάκι μου! Η συνέχεια αύριο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή