Κλείστο πια!

Μαζευόμαστε κάποια άτομα παρέα. Είτε είμαστε στη δουλειά κατά την ώρα του μεσημεριανού, είτε σε γιορτή γενεθλίων σε κάποιο φιλικό σπίτι, είτε έξω για καφέ. Δεν έχει σημασία το μέρος και η περίσταση αφού τα γεγονότα είναι λίγο πολύ επαναλαμβανόμενα. Ρωτάμε ο ένας τον άλλο πως πάει η ζωή του, αν είναι όλα καλά, ποιά είναι τα νέα του. Σε λίγα λεπτά η συζήτηση αυτή έχει τελειώσει αφού οι περισσότεροι απαντούν αδιάφορα "Καλά μωρέ, τα ίδια", "Πως να είμαι, κούραση", "Δουλειά, τρέχω και δεν φτάνω" και εκεί σταματούν χωρίς να μπουν σε λεπτομέρειες, χωρίς να έχουν κάτι άλλο να πουν. Κι ας μην τους έχεις δει βδομάδες, μήνες. Κι ας έχεις εσύ τόσα πολλά να πεις.

Και μετά ξεκινάει η συζήτηση περί jet set, διασημων περσονας, τηλεοπτικών σειρών και ριάλιτυ σόους. Ποιός έκανε τι, ποιός βγαίνει με ποιά, ποιά άνοιξε τα πόδια της σε ποιόν, τι έγινε στην τάδε σειρά, τι παίχτηκε στο δείνα ριάλιτυ. Ίντριγκες, παιχνίδια εξουσίας, εικονική πραγματικότητα. Και ως δια μαγείας η αδιαφορία μετατρέπεται σε παθιασμένο ενδιαφέρον, όλοι θέλουν να λάβουν μέρος στη συζήτηση, όλοι παρακολουθούν τους ομιλητές, όλοι έχουν κάτι να πουν και να προσθέσουν.

Πρόσφατα βρέθηκα σε ένα πάρτυ γενεθλίων. Όχι ακριβώς πάρτυ δηλαδή, 15 άτομα σε ένα σαλόνι ήμασταν με κρασάκι, τσιμπολόγημα και ακριβώς το μοτίβο συζήτησης που μόλις περιέγραψα. Αφού είπαμε τα χλιαρά "Πως να είμαι, τα ίδια όπως τα ξέρεις" κάποιος ξεκίνησε συζήτηση για τον Δημήτρη Βλάχο. Και να λιώνουν οι γυναίκες μόνο που άκουγαν το όνομα του. Και να σχόλιάζουν οι άντρες. Και να έχουν ανάψει τα αίματα για καλά.

Εγώ όπως πάντα σε τέτοιες καταστάσεις είχα λουφάξει στη γωνιά μου και δεν μιλούσα.

- Μα γιατί δεν μιλάς εσύ, δεν έχεις να πεις κάτι;
- Για ποιό θέμα;
- Μα για τον Βλάχο φυσικά! (εγώ ένα ποδοσφαιριστή Βλάχο έχω ακουστά, που δεν ξέρω ούτε το μικρό του όνομα, ούτε αν παίζει ακόμα ποδόσφαιρο, ούτε σε ποιά ομάδα άνηκε)

Σιγή δευτερολέπτων.

- Ποιός Βλάχος;
- Έλα τώρα. Ο ηθοποιός! Αυτός που έπαιζε στο "Λατρεμένοι μου γείτονες" ντε!
- Στο ποιό;;;

Ξαφνικά όλοι σωπαίνουν και γυρίζουν προς το μέρος μου με ύφος απορίας "Από που κατέβηκες εσύ πουλάκι μου, εξωγήινη είσαι;" Δεν μιλάει κανείς, οπότε ο κλήρος πέφτει σε εμένα.
- Δεν βλέπω τηλεόραση εδώ και χρόνια, δεν παρακολουθώ αντίστοιχα sites, δεν διαβάζω κουτσομπολίστικα περιοδικά και ναι δεν ξέρω ούτε τον Βλάχο και κάθε όμοιο του, ούτε τις σειρές, ούτε τα ριάλιτυ. Ειλικρινά είμαι άσχετη.
Ξανά σιγή. Το ύφος τους τώρα έχει αλλάξει σε κάτι που θα μεταφραζοταν "Μα καλά, ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ;".


Τι κάνω; Διαβάζω. Πολύ. Απ'όλα τα είδη: μυθιστορήματα, κλασσική λογοτεχνεία, ψυχολογία, θρησκεία, διαβάζω βιβλία, διαβάζω στο διαδίκτυο, όσο μπορώ. Βλέπω κινηματογράφο και θέατρο, χορεύω λάτιν και ευρωπαίκους, κάνω γιόγκα, πηγαίνω πολλές μα πολλές εκδρομές και ταξίδια, μαθαίνω 2 ξένες γλώσσες, μου αρέσουν τα πολιτιστικά (εκθέσεις ζωγραφικής, επισκέψεις σε μουσεία, βραδιές με σχήματα χορού κλπ), κάνω χειροτεχνίες. Και δουλεύω σε πολύ απαιτητική θέση και συντηρώ σπίτι (για αυτούς που αναρωτήθηκαν). Όχι δεν είμαι καμιά από τις δήθεν κουλτουριάρες που τρέχουν σε όποια γκαλερύ κάνει εγκαίνια και σε όποια νέα παρουσίαση βιβλίου βρουν. Όχι δεν είμαι ψωνισμένη, σνομπ ή οτιδήποτε άλλο με έχετε αποκαλέσει κατά καιρούς. Πηγαίνω και στα μπουζούκια μια φορά στο τόσο, αλλά ειλικρινά προτιμώ λάτιν, τζαζ και σόουλ ακούσματα. Έχω πάει Μέγαρο, έχω πάει και Σκυλάδικο. Πειραματίζομαι, δοκιμάζω και επιλέγω αυτό που εγώ θέλω πετώντας στα σκουπίδια ότι δεν με εκφράζει. Δεν αφήνω να με καθοδηγούν, έχω δική μου προσωπικότητα. Και ναι μου άρεσει το καλλιτεχνικό πατινάζ (άσχετο αλλά θα σας το εξηγήσω στο επόμενο ποστ).

Φυσικά δεν είπα τίποτα από τα παραπάνω, ήμουν ήδη η εξωγήινη της παρέας. Λούφαξα ξανά στη γωνιά μου και εκείνοι συνέχισαν τη σοβαρή συζήτηση που είχαν αφήνωντας με στο περιθώριο.Γιατί εγώ δεν χωράω σε τέτοιες συζητήσεις. Και αυτά που έχω να πουν δεν χωράνε στα αυτιά τους.

Και ερωτώ σας λοιπόν. Το έχετε κλείσει ποτέ; Το χαζοκούτι εννοώ. Έχετε προσπαθήσει να ασχοληθείτε με κάτι άλλο που σας γεμίζει; Να δοκιμάσετε κάτι που δεν κάνει "όλος ο κόσμος". Κάτι το οποίο στο περίγυρο σας να φανεί περίεργο, εξεζητημένο ή ακόμα και "ψωνισμένο" (τη μισώ αυτή τη λέξη). Μήπως εγώ ήμουν πάντα έτσι; Τι νομίζετε, ότι με μεγάλωσαν με πιάνο γαλλικά και μπαλέτο; Αντιθέτως. Χάζευα κυριολεκτικά στην τηλεόραση από τότε που ήμουν μια σταλιά. Κόλλαγα με τις ώρες. Αν δε ήταν ώρα φαγητού και η τηλεόραση ήταν ανοιχτή έμενα πολλές φορές με το πηρούνι μετέωρο, το στόμα ανοιχτό και τη μπουκιά να περιμένει να προσγειωθεί στη στοματική μου κοιλότητα για ολόκληρα λεπτά. Μέχρι που η μάνα μου με έβγαζε από την αποχαύνωση: "Τί έπαθες παιδί μου, ΞΕΚΟΛΛΑ!"

Ξεκόλλησα μιά και καλή. Το δικό σας πρόβλημα όμως ποιό είναι και δεν μπορείτε να το δεχτείτε;