«Ω ξειν, αγγέλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι.»
_____________________________________________________________
_____________________________________________________________
Οι Πύλες της Φωτιάς - Στήβεν Πρέσφιλντ
"Επτά ημέρες πολέμου και ζωής.
Σε ένα στενό πέρασμα του όρους Καλλιδρομίου με τη θάλασσα που λέγεται Θερμοπύλες, μακριά από τη γενέτειρα τους το 480 π.χ. τριακόσιοι επίλεκτοι Σπαρτιάτες πολεμιστές απωθούν τους χιλιάδες πολεμιστές του Πέρση εισβολέα και έδωσαν με γενναιότητα τη ζωή τους, υπηρετώντας με ανιδιοτέλεια τη δημοκρατία και την ελευθερία. Μια απλή επιγραφή σε επιτύμβια στήλη δείχνει το μέρος όπου είναι θαμμένοι.
Οι Πύλες της Φωτιάς, όπου ο αφηγητής είναι ο μόνος επιζών της επικής εκείνης μάχης, ένας βοηθητικός του σπαρτιατικού πεζικού που βρέθηκε ημιμαθής κάτω από ένα άρμα και πιάστηκε αιχμάλωτος, είναι μια εξαίσια περιγραφή της μύησης ενός ανθρώπου στο σπαρτιατικό τρόπο ζωής και θανάτου και των μυθικών αντρών και γυναικών που χάρισαν στο πολιτισμό αυτό την αθανασία."
Είμαι πολύ συναισθηματική και ευαίσθητη αλλά πολύ σπάνια θα βρεθεί κάποια ταινία ή κάποιο βιβλίο που να με συγκινήσει τόσο που να δακρύσω. Όσον αφορά τα βιβλία, αυτό μου έχει συμβεί μόνο με δύο και το ένα από αυτά είναι "Οι Πύλες Της Φωτιάς" του Στήβεν Πρέσφιλντ.
Το διάβασα πριν περίπου 5 χρόνια αλλά έχει μείνει ανεξίτηλα γραμμένο στο μυαλό μου. Μου το έφερε ένας φίλος σαν δώρο. Εκείνη την περίοδο δούλευα περίπου 14 ώρες την ημέρα, κάθε μέρα και όπως καταλαβαίνετε δεν είχα χρόνο ούτε να ξεκουραστώ καλά καλά. Άρχισα να το διαβάζω τα βράδια που ξάπλωνα στο κρεβάτι μου και χρειαζόμουν ένα αγχολυτικό να διώξει το στρες και την υπερένταση της ημέρας ώστε να καταφέρω να κοιμηθώ και ομολογουμένως οι πρώτες σελίδες αν και έχουν πολύ όμορφη εισαγωγική περιγραφή των χαρακτήρων και της καθημερινότητας τους μου φάνηκαν από συνιθισμένες εως αδιάφορες. Όσο όμως προχωρούσε η ανάγνωση τόσο περισσότερο μου κέντριζε το ενδιαφέρον μέχρι που έφτασα στο σημείο να μην μπορώ να το αφήσω από τα χέρια μου. Ο Πρέσφιλντ έχει έναν ευρυματικό τρόπο της αφήγησης που δίνει ζωντάνια και γλαφυρότητα ενώ σε κρατάει σε αγωνία.
Μέχρι να τελειώσω το βιβλίο είχα μπει κυριολεκτικά μέσα σε αυτό. Ότι διάβαζα το "έβλεπα" να διαδραματίζεται μπροστά μου σαν να ήμουν εκεί, δίπλα στους Σπαρτιάτες. Στο τέλος του βιβλίου όχι μόνο είχα γεμίσει με αισθήματα υπερηφάνειας αλλά το ζούσα κυριολεκτικά. Στο εξώφυλλο του βιβλίου γράφει: "Ο Στίβεν Πρέσσφιλντ δεν ήταν στις θερμοπύλες το 480 π.Χ., αλλά όταν τελειώσετε το βιβλίο θα νομίζετε ότι ήταν. Και εσείς μαζί." Και αυτό ακριβώς συμβαίνει.
Για όσους δεν γνωρίζουν τον Πρέσφιλντ θα ήθελα με δυό λόγια να πω πως είναι πρώτα απ'όλα ιστορικός και μετά συγγραφέας. Τρέφει πολύ μεγάλη αγάπη για την Ελλάδα και τον αρχαίο πολιτισμό της χώρας μας, διαβάζει Ηρόδοτο, Πλούταρχο, Θουκιδίδη, Παυσανία, Ξενοφώντα, Όμηρο. Όλα του τα βιβλία με θέμα την Αρχαία Ελλάδα στηρίζονται στους μεγάλους ιστορικούς μας και ο Πρέσφιλντ έχει ένα μοναδικό ταλέντο να συνδυάζει την αρχαία γνώση με λογοτεχνική γραφή και μυθοπλασία που καλύπτει τα κενά και κάνει την ανάγνωση πιο προσιτή και ευχάριστη.
Εν κατακλείδι, θεωρώ ότι είναι κορυφαίο βιβλίο και δεν θα έπρεπε να λείπει από καμιά βιβλιοθήκη. Μακάρι η ιστορία μας να διδασκόταν με τέτοιο τρόπο στα σχολεία. Τότε όλοι μας θα την απολαμβάναμε και κατ'επέκταση θα την γνωρίζαμε.
Σημείωση: Το βιβλίο θα γυριζόταν ταινία από τον Michael Mann (Τελευταίος των Μοϊκανών, The Aviator, The Insider κ.α.) κάτι το οποίο ήταν υπό συζήτηση από το 2002. Στο ΙMDb είναι σε status "In Development" για το 2011 αλλά δεν έχουν περισσότερες πληροφορίες.
Σε ένα στενό πέρασμα του όρους Καλλιδρομίου με τη θάλασσα που λέγεται Θερμοπύλες, μακριά από τη γενέτειρα τους το 480 π.χ. τριακόσιοι επίλεκτοι Σπαρτιάτες πολεμιστές απωθούν τους χιλιάδες πολεμιστές του Πέρση εισβολέα και έδωσαν με γενναιότητα τη ζωή τους, υπηρετώντας με ανιδιοτέλεια τη δημοκρατία και την ελευθερία. Μια απλή επιγραφή σε επιτύμβια στήλη δείχνει το μέρος όπου είναι θαμμένοι.
Οι Πύλες της Φωτιάς, όπου ο αφηγητής είναι ο μόνος επιζών της επικής εκείνης μάχης, ένας βοηθητικός του σπαρτιατικού πεζικού που βρέθηκε ημιμαθής κάτω από ένα άρμα και πιάστηκε αιχμάλωτος, είναι μια εξαίσια περιγραφή της μύησης ενός ανθρώπου στο σπαρτιατικό τρόπο ζωής και θανάτου και των μυθικών αντρών και γυναικών που χάρισαν στο πολιτισμό αυτό την αθανασία."
Είμαι πολύ συναισθηματική και ευαίσθητη αλλά πολύ σπάνια θα βρεθεί κάποια ταινία ή κάποιο βιβλίο που να με συγκινήσει τόσο που να δακρύσω. Όσον αφορά τα βιβλία, αυτό μου έχει συμβεί μόνο με δύο και το ένα από αυτά είναι "Οι Πύλες Της Φωτιάς" του Στήβεν Πρέσφιλντ.
Το διάβασα πριν περίπου 5 χρόνια αλλά έχει μείνει ανεξίτηλα γραμμένο στο μυαλό μου. Μου το έφερε ένας φίλος σαν δώρο. Εκείνη την περίοδο δούλευα περίπου 14 ώρες την ημέρα, κάθε μέρα και όπως καταλαβαίνετε δεν είχα χρόνο ούτε να ξεκουραστώ καλά καλά. Άρχισα να το διαβάζω τα βράδια που ξάπλωνα στο κρεβάτι μου και χρειαζόμουν ένα αγχολυτικό να διώξει το στρες και την υπερένταση της ημέρας ώστε να καταφέρω να κοιμηθώ και ομολογουμένως οι πρώτες σελίδες αν και έχουν πολύ όμορφη εισαγωγική περιγραφή των χαρακτήρων και της καθημερινότητας τους μου φάνηκαν από συνιθισμένες εως αδιάφορες. Όσο όμως προχωρούσε η ανάγνωση τόσο περισσότερο μου κέντριζε το ενδιαφέρον μέχρι που έφτασα στο σημείο να μην μπορώ να το αφήσω από τα χέρια μου. Ο Πρέσφιλντ έχει έναν ευρυματικό τρόπο της αφήγησης που δίνει ζωντάνια και γλαφυρότητα ενώ σε κρατάει σε αγωνία.
Μέχρι να τελειώσω το βιβλίο είχα μπει κυριολεκτικά μέσα σε αυτό. Ότι διάβαζα το "έβλεπα" να διαδραματίζεται μπροστά μου σαν να ήμουν εκεί, δίπλα στους Σπαρτιάτες. Στο τέλος του βιβλίου όχι μόνο είχα γεμίσει με αισθήματα υπερηφάνειας αλλά το ζούσα κυριολεκτικά. Στο εξώφυλλο του βιβλίου γράφει: "Ο Στίβεν Πρέσσφιλντ δεν ήταν στις θερμοπύλες το 480 π.Χ., αλλά όταν τελειώσετε το βιβλίο θα νομίζετε ότι ήταν. Και εσείς μαζί." Και αυτό ακριβώς συμβαίνει.
Για όσους δεν γνωρίζουν τον Πρέσφιλντ θα ήθελα με δυό λόγια να πω πως είναι πρώτα απ'όλα ιστορικός και μετά συγγραφέας. Τρέφει πολύ μεγάλη αγάπη για την Ελλάδα και τον αρχαίο πολιτισμό της χώρας μας, διαβάζει Ηρόδοτο, Πλούταρχο, Θουκιδίδη, Παυσανία, Ξενοφώντα, Όμηρο. Όλα του τα βιβλία με θέμα την Αρχαία Ελλάδα στηρίζονται στους μεγάλους ιστορικούς μας και ο Πρέσφιλντ έχει ένα μοναδικό ταλέντο να συνδυάζει την αρχαία γνώση με λογοτεχνική γραφή και μυθοπλασία που καλύπτει τα κενά και κάνει την ανάγνωση πιο προσιτή και ευχάριστη.
Εν κατακλείδι, θεωρώ ότι είναι κορυφαίο βιβλίο και δεν θα έπρεπε να λείπει από καμιά βιβλιοθήκη. Μακάρι η ιστορία μας να διδασκόταν με τέτοιο τρόπο στα σχολεία. Τότε όλοι μας θα την απολαμβάναμε και κατ'επέκταση θα την γνωρίζαμε.
Σημείωση: Το βιβλίο θα γυριζόταν ταινία από τον Michael Mann (Τελευταίος των Μοϊκανών, The Aviator, The Insider κ.α.) κάτι το οποίο ήταν υπό συζήτηση από το 2002. Στο ΙMDb είναι σε status "In Development" για το 2011 αλλά δεν έχουν περισσότερες πληροφορίες.
