Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος

Το διαβάζω τελευταίες μέρες. Δεν έχω διαβάσει ποτέ κάτι ανάλογο, ούτε έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με παρόμοια βιβλία. Όταν το έπιασα στα χέρια μου, διαβάζοντας ότι είναι γραμμένο το 1978 από ψυχίατρο το πρώτο που σκέφτηκα ήταν πως αυτό που με περίμενε μέσα θα ήταν ανιαρό και δυσνόητο.

Αντί αυτού με έχει καθηλώσει. Είναι ένα βιβλίο γραμμένο για αυτούς που ψάχνουν τον δρόμο τους, το μονοπάτι τους, που έχουν τη θέληση να δουλέψουν με τον εαυτό τους αλλά και τους γύρω τους. Είναι ο δρόμος της λογικής και της καρδιάς. Και είναι και ένα υπέροχο βιβλίο για μελλοντικούς και νυν γονείς αφού κάνει πολύ μεγάλη αναφορά σε συνηθισμένες συμπεριφορές γονέων που έχουν έντονα αποτελέσματα στην διαμόρφωση ή όχι ολοκληρωμένου χαρακτήρα του παιδιού τους. Tελικά, είναι ένα βιβλίο που σε βάζει σε εσωτερική σκέψη και προβληματισμό για το πως θα βελτιώσεις τον εαυτό σου και τις σχέσεις σου με τους γύρω σου.

Πληροφορίες για τον συγγραφέα θα βρείτε εδώ: Scott Peck M.D.

Οι Πύλες Της Φωτιάς

«Ω ξειν, αγγέλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι.»
_____________________________________________________________

Οι Πύλες της Φωτιάς - Στήβεν Πρέσφιλντ

"Επτά ημέρες πολέμου και ζωής.
Σε ένα στενό πέρασμα του όρους Καλλιδρομίου με τη θάλασσα που λέγεται Θερμοπύλες, μακριά από τη γενέτειρα τους το 480 π.χ. τριακόσιοι επίλεκτοι Σπαρτιάτες πολεμιστές απωθούν τους χιλιάδες πολεμιστές του Πέρση εισβολέα και έδωσαν με γενναιότητα τη ζωή τους, υπηρετώντας με ανιδιοτέλεια τη δημοκρατία και την ελευθερία. Μια απλή επιγραφή σε επιτύμβια στήλη δείχνει το μέρος όπου είναι θαμμένοι.
Οι Πύλες της Φωτιάς, όπου ο αφηγητής είναι ο μόνος επιζών της επικής εκείνης μάχης, ένας βοηθητικός του σπαρτιατικού πεζικού που βρέθηκε ημιμαθής κάτω από ένα άρμα και πιάστηκε αιχμάλωτος, είναι μια εξαίσια περιγραφή της μύησης ενός ανθρώπου στο σπαρτιατικό τρόπο ζωής και θανάτου και των μυθικών αντρών και γυναικών που χάρισαν στο πολιτισμό αυτό την αθανασία."



Είμαι πολύ συναισθηματική και ευαίσθητη αλλά πολύ σπάνια θα βρεθεί κάποια ταινία ή κάποιο βιβλίο που να με συγκινήσει τόσο που να δακρύσω. Όσον αφορά τα βιβλία, αυτό μου έχει συμβεί μόνο με δύο και το ένα από αυτά είναι "Οι Πύλες Της Φωτιάς" του Στήβεν Πρέσφιλντ.


Το διάβασα πριν περίπου 5 χρόνια αλλά έχει μείνει ανεξίτηλα γραμμένο στο μυαλό μου. Μου το έφερε ένας φίλος σαν δώρο. Εκείνη την περίοδο δούλευα περίπου 14 ώρες την ημέρα, κάθε μέρα και όπως καταλαβαίνετε δεν είχα χρόνο ούτε να ξεκουραστώ καλά καλά. Άρχισα να το διαβάζω τα βράδια που ξάπλωνα στο κρεβάτι μου και χρειαζόμουν ένα αγχολυτικό να διώξει το στρες και την υπερένταση της ημέρας ώστε να καταφέρω να κοιμηθώ και ομολογουμένως οι πρώτες σελίδες αν και έχουν πολύ όμορφη εισαγωγική περιγραφή των χαρακτήρων και της καθημερινότητας τους μου φάνηκαν από συνιθισμένες εως αδιάφορες. Όσο όμως προχωρούσε η ανάγνωση τόσο περισσότερο μου κέντριζε το ενδιαφέρον μέχρι που έφτασα στο σημείο να μην μπορώ να το αφήσω από τα χέρια μου.  Ο Πρέσφιλντ έχει έναν ευρυματικό τρόπο της αφήγησης που δίνει ζωντάνια και γλαφυρότητα ενώ σε κρατάει σε αγωνία.



Μέχρι να τελειώσω το βιβλίο είχα μπει κυριολεκτικά μέσα σε αυτό. Ότι διάβαζα το "έβλεπα" να διαδραματίζεται μπροστά μου σαν να ήμουν εκεί, δίπλα στους Σπαρτιάτες. Στο τέλος του βιβλίου όχι μόνο είχα γεμίσει με αισθήματα υπερηφάνειας αλλά το ζούσα κυριολεκτικά. Στο εξώφυλλο του βιβλίου γράφει: "Ο Στίβεν Πρέσσφιλντ δεν ήταν στις θερμοπύλες το 480 π.Χ., αλλά όταν τελειώσετε το βιβλίο θα νομίζετε ότι ήταν. Και εσείς μαζί." Και αυτό ακριβώς συμβαίνει.

Για όσους δεν γνωρίζουν τον Πρέσφιλντ θα ήθελα με δυό λόγια να πω πως είναι πρώτα απ'όλα ιστορικός και μετά συγγραφέας. Τρέφει πολύ μεγάλη αγάπη για την Ελλάδα και τον αρχαίο πολιτισμό της χώρας μας, διαβάζει Ηρόδοτο, Πλούταρχο, Θουκιδίδη, Παυσανία, Ξενοφώντα, Όμηρο. Όλα του τα βιβλία με θέμα την Αρχαία Ελλάδα στηρίζονται στους μεγάλους ιστορικούς μας και ο Πρέσφιλντ έχει ένα μοναδικό ταλέντο να συνδυάζει την αρχαία γνώση με λογοτεχνική γραφή και μυθοπλασία που καλύπτει τα κενά και κάνει την ανάγνωση πιο προσιτή και ευχάριστη.

Εν κατακλείδι, θεωρώ ότι είναι κορυφαίο βιβλίο και δεν θα έπρεπε να λείπει από καμιά βιβλιοθήκη. Μακάρι η ιστορία μας να διδασκόταν με τέτοιο τρόπο στα σχολεία. Τότε όλοι μας θα την απολαμβάναμε και κατ'επέκταση θα την γνωρίζαμε.



Σημείωση: Το βιβλίο θα γυριζόταν ταινία από τον Michael Mann (Τελευταίος των Μοϊκανών, The Aviator, The Insider κ.α.) κάτι το οποίο ήταν υπό συζήτηση από το 2002. Στο ΙMDb είναι σε status "In Development" για το 2011 αλλά δεν έχουν περισσότερες πληροφορίες.  

Όλοι σκέφτονται να αλλάξουν τον κόσμο αλλά κανείς δεν σκέφτεται να αλλάξει τον εαυτό του

Η σκέψη βασίζεται στη παραπάνω φράση του Λέων Τολστόι.

Απορώ λοιπόν:

Γιατί κάθε φορά που συμβαίνει κάτι ρίχνεις το φταίξιμο σε μένα;
Γιατί ο εγωισμός σου έχει γιγαντιωθεί τόσο που οι λέξεις "Συγγνώμη" και "Έσφαλα" δεν υπάρχουν πια στο λεξιλόγιο σου;
Γιατί έχεις την εντύπωση πως όλος ο κόσμος γυρίζει γύρω σου;
Γιατί θεωρείς ότι εσύ είσαι ο τέλειος άνθρωπος και όλοι οι υπόλοιποι είναι πάντα λάθος;
Γιατί προσπαθείς μονίμως να με αλλάξεις και να με φέρεις στα δικά σου μέτρα και σταθμά χωρίς να κάνεις την παραμικρή προσπάθεια για αυτοαξιολόγηση και αυτοβελτίωση;
Και τελικά γιατί εγώ σου δίνω τόση σημασία και πιέζομαι να αλλάξω για κάποιον ο οποίος ουτε καν βλέπει τις προσπάθειες μου;

Ο πρώτος λόγος είναι ο εμφανής: επειδή σε Αγαπώ, νοιάζομαι για σένα, θέλω να σε έχω δίπλα μου και σε αποδέχομαι όπως είσαι. Γνωρίζω πως ώντας άνθρωπος δεν είμαι αψεγάδιαστη, απέχω πολύ από την τελειότητα και πως πάντα υπάρχουν περιθώρια για βελτίωση. Πιστεύω πως αν γίνω καλύτερη θα γίνει και η σχέση μας καλύτερη, θα αναπτυχθούμε μέσω αυτής και τελικά θα βάλουμε ένα τόσο δα λιθαράκι στην ανάπτυξη του συνόλου.

Ο δεύτερος λόγος ίσως να μη  σου περνάει από το μυαλό: είμαι δεμένη μαζί σου, δεμένη με μία σχέση εξάρτησης. Μου κάνεις κακό, ο τρόπος που αντιμετωπίζεις τα πάντα εγωιστικά και ψυχρά με πονάει, με φέρνει στα όρια μου, σκοτώνει την Αγάπη μου και καταγκρεμνίζει τις προσπάθειες μου. Αλλά όσο κι αν η λογική φωνάζει να φύγω μακριά σου εγώ δεν μπορώ. Είμαι συναισθηματικά εξαρτημένη. Και η καρδιά πάντα υπερίσχυε της λογικής μου.

Τι μου αρέσει στο blogging...

Σε απάντηση της πρόσκλησης για μπλογκοπαιχνίδι από την Λία:

5 πράγματα που μου αρέσουν στο blogging:

1.       Να διαβάζω μπλογκς ατόμων με κοινά ενδιαφέροντα και να συνειδητοποιώ πως δεν είμαι τόσο μόνη/διαφορετική όσο νόμιζα αλλά υπάρχουν κι άλλοι με παρόμοιους προβληματισμούς

2.       Να διαβάζω σχόλια που αφήνετε στις αναρτήσεις μου και να απαντώ σε αυτά

3.       Να διαβάζω μπλογκς ατόμων με διαφορετικές απόψεις από τις δικές μου και να βλέπω την άλλη πλευρά των πραγμάτων, σκέψεις και μονοπάτια που ίσως δεν είχε πάει καν το μυαλό μου

4.       Να γράφω αυτά που σκέφτομαι, όπως τα σκέφτομαι, χωρίς να έχω στο μυαλό μου αν θα αρέσουν ή όχι. Στην πραγματικότητα δεν έχω καταφέρει να το πετύχω 100%.

5.       Με εξιτάρει το ότι ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ποιά από αυτά που γράφει ένας μπλογκερ ως γεγονότα της ζωής του είναι αληθινά, ποιά υπερβολικά και ποιά ανήκουν σε ένα καλοστημένο σενάριο. Να πρέπει να διαβάζω μέσα από τις γραμμές του κειμένου για να προσεγγίσω την αλήθεια.

5  πράγματα που δεν μου αρέσουν στο blogging:

1.       Το ότι δεν μπορώ να αναρτήσω δημοσιεύσεις από την δουλειά μου (πολύυυυ αργό το δίκτυο)

2.       Το ότι δεν γνωρίζω ακόμα κάποια εργαλεία για να διαμορφώσω το παρουσιαστικό του μπλογκ μου όπως θέλω (αλλά θα τα μάθω, που θα μου πάνε)

3.       Τα ανώνυμα σχόλια. Κι εγώ δεν χρησιμοποιώ το πραγματικό μου όνομα, αλλά έχω μια ταυτότητα

4.       Οι ανούσιες κόντρες και τα κακοπροαίρετα σχόλια που έχουν σκοπό να μειώσουν κάποιον. Ο κάθε μπλογκοχώρος ανήκει στον δημιουργό του και έχει δικές του απόψεις. Αν δεν μπορείς να κάνεις διάλογο ή ευγενή και ωφέλιμο αντίλογο, αν δεν μπορείς να σεβαστείς τον συγγραφέα και τις απόψεις του ακόμα κι αν οι δικές σου είναι διαφορετικές, τότε μην ασχολείσαι και πήγαινε παρακάτω. Δεν μειώνεις κανέναν άλλο από τον ίδιο σου τον εαυτό.

5.       Βλέπε νούμερο 5 σε αυτά που μου αρέσουν.

Θέλω με την σειρά μου να προσκαλέσω τους:

Lilium

Eva

Nadia

Pan de lees

Maria

Να έχετε όλοι μία πολύ όμορφη μέρα!

Καλλιτεχνικό Πατινάζ

(βλέπε προηγούμενο ποστ)

Ναι, μου αρέσει το καλλιτεχνικό πατινάζ. Κάποιοι λένε ότι φταίνε τα γονίδια αλλά θα διαφωνήσω. Από τότε που με θυμάμαι είχα μια κλίση σε οτιδήποτε καλλιτεχνικό: μουσική, ζωγραφική, γλυπτική, λογοτεχνεία, χορός και η λίστα συνεχίζεται. Το καλλιτεχνικό πατινάζ είναι πραγματικά χάρμα οφθαλμών για εμένα. Είναι ένας από τους ελάχιστους λόγους που ανοίγω μια στο τόσο την τηλεόραση, να παρακολουθήσω τον αγαπημένο μου Evgeni Plushenko και τους υπόλοιπους αθλητές να ζωγραφίζουν στον πάγο, να λικνίζονται σε γνώριμες μελωδίες, να φορούν τα πανέμορφα κοστούμια τους και να επιχειρούν ακροβατικά στον αέρα... πόσο μου αρέσει δεν περιγράφεται. Άλλες φορές με ηρεμεί  και με γαληνεύει και άλλες φορές μου δημιουργεί έντονα συναισθήματα όπως το τάνγκο.

Το πατινάζ άρχισε να μου αρέσει κάπου στα 10 μου. Η αλήθεια είναι πως όταν ήμουν μικρή παρακολουθούσα πολύ περισσότερο απ’ότι τώρα, το ενδιαφέρον μου όμως παραμένει άσβεστο.

Σε συνέχεια του προηγούμενου ποστ λοιπόν και για να καταλάβετε το ξέσπασμα μου θα σας πω μία (πραγματική) ιστορία. Μία από αυτές τις ιστορίες που κάποτε με έθλιβαν αλλά πλέον με κάνουν να γελώ. Μία ιστορία που δείχνει πως οι άνθρωποι γύρω μας, όσο κι αν προσπαθούν να το παίξουν ανοιχτόμυαλοι, στην πραγματικότητα φοβούνται και κατακρίνουν οτιδήποτε έξω από αυτά που έχουν συνηθίσει. Και για να μην παρεξηγηθώ από κανένα, μιλώ για την πλειοψηφία.

Ήμουν κάπου στα 22. Τόσο κοντά αλλά τόσο μακριά φαντάζει πια αυτή η ιστορία. Τότε λοιπόν είχα μία σχέση με τον Α. ο οποίος ήταν συνομήλικος. Ήταν από τα παληκάρια αυτά που έχουν μεγαλώσει με τη μάνα να τρέχει από πίσω τους και τα έχουν όλα έτοιμα στο πιάτο, τα ενδιαφέροντα του δε ήταν το ποδόσφαιρο, τα μπουζούκια και η γκόμενες (rings any bell?). Θα μου πείτε τι έκανα εγώ εκεί; Αυτό είναι άλλη ιστορία και πολύ μεγάλη μάλιστα.

Γνωριζόμασταν από παιδιά αφού πηγαίναμε στο ίδιο φροντηστήριο αγγλικών από το δημοτικό. Έτσι όταν κάναμε σχέση στα 22 μας ήξερε πλέον πολλά ο ένας για τον άλλον, από ασχολίες και ενδιαφέροντα μέχρι κουσούρια. Προφανώς όχι όλα.

Πάντα ήμουν από τις κοπέλες που σπανίως ντύνονται προκλητικά και αν αυτό συμβεί είναι πάντα με μέτρο. Ήταν το πρώτο που τον είχε ενοχλήσει μετά από 3 μήνες σχέσης. Μου έλεγε πως (άκουσον άκουσον) ντύνομαι πολύ συντηρητικά για την ηλικία μου και πως το ντύσιμο μου παραπέμπει σε άτομα γηραιότερα (έπρεπε να είμαι ξέκωλο για να είμαι ιν). Το δεύτερο πρόβλημα ήρθε λίγο αργότερα. Όταν βγαιναμε με τη δική του παρέα δεν ήθελε να μιλάω για βιβλία, διάβασμα, λογοτεχνεία, εκθέσεις κλπ. Θα με θεωρούσαν «δήθεν».

Το κατάπια κι αυτό και δεν μίλησα. Όχι πως άλλαξα κάτι στη συμπεριφορά μου, αλλά τουλάχιστον δεν μίλησα. Το νεαρό της ηλικίας μου έδινε μεγαλύτερη υπομονή.

Μετά από καιρό, έχουμε βγει πάλι με παρέα δική του και μια φίλη δική μου. Εγώ με τη φίλη μου κάποια στιγμή αρχίσαμε να συζητάμε για καλλιτεχνικό πατιναζ καθώς ήταν η περιόδος που λάμβανε χώρα το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Πάγωσαν τα φιλαράκια του που το μόνο που ήξεραν ήταν η στρογγυλή θεά και το Καραϊσκάκη. Άλλαξε 15 χρώματα ο Α. μας χάζευαν οι υπόλοιποι, μία εικόνα σκέτη ομορφιά! Κάποια στιγμή ένας από τους φίλους του ο οποίος είτε έιχε χάσει τη συζήτηση είτε ήταν χαζός και δεν κατάλαβε αναφώνησε με μια έκφραση αηδίας:

-Σου αρέσει το πατινάζ;;;;;
-ΝΑΙ, ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΤΟ ΠΑΤΙΝΑΖ. ΤΟ ΛΑΤΡΕΥΩ.

Σύξυλοι όλοι. Σε 5 λεπτά είχαμε φύγει από το καφέ. Εκείνο το βράδυ έγινε καυγάς τρικούβερτος. Τον έκανα λέει ρεζίλι, μου είχε πει να μην λέω τέτοια μπροστά στη παρέα του, είμαι σνομπ, ψώνιο και πόσα άλλα είπε.

Ατάραχη του εξήγησα πως τα ενδιαφέροντα μου είναι δικά μου, δεν τα πουλάω και δεν τα κρύβω για κανέναν. Αν εκείνος και η παρέα του είχαν πρόβλημα να τα δεχτούν όπως εγώ δεχόμουν τα δικά τους τότε λυπάμαι, αυτοί έχουν το θέμα. Και φυσικά ήταν το τελεύταιο βράδυ που τον είδα. Ή καλύτερα το τελευταιο βράδυ που ήμασταν μαζι γιατί μέχρι και σήμερα προσπαθεί να ξαναμπεί στη ζωή μου.

Κι αν ότι διαβάσατε σας φαίνεται τραβηγμένο σας διαβεβαιώ πως όχι μόνο είναι πραγματικότητα αλλά έχω αμέτρητα παρόμοια συμβάντα να εξιστορήσω!

Αλήθεια, εσάς σας έχει συμβεί κάτι παρόμοιο;  Κάτι που αγαπάτε να προκαλεί φόβο και ανασφάλεια σε κάποιο πολύ κοντινό σας άτομο, τόσο που να προσπαθήσει είτε να σας αλλάξει είτε να σας κάνει να νιώσετε άσχημα και να το κρύψετε;

Κλείστο πια!

Μαζευόμαστε κάποια άτομα παρέα. Είτε είμαστε στη δουλειά κατά την ώρα του μεσημεριανού, είτε σε γιορτή γενεθλίων σε κάποιο φιλικό σπίτι, είτε έξω για καφέ. Δεν έχει σημασία το μέρος και η περίσταση αφού τα γεγονότα είναι λίγο πολύ επαναλαμβανόμενα. Ρωτάμε ο ένας τον άλλο πως πάει η ζωή του, αν είναι όλα καλά, ποιά είναι τα νέα του. Σε λίγα λεπτά η συζήτηση αυτή έχει τελειώσει αφού οι περισσότεροι απαντούν αδιάφορα "Καλά μωρέ, τα ίδια", "Πως να είμαι, κούραση", "Δουλειά, τρέχω και δεν φτάνω" και εκεί σταματούν χωρίς να μπουν σε λεπτομέρειες, χωρίς να έχουν κάτι άλλο να πουν. Κι ας μην τους έχεις δει βδομάδες, μήνες. Κι ας έχεις εσύ τόσα πολλά να πεις.

Και μετά ξεκινάει η συζήτηση περί jet set, διασημων περσονας, τηλεοπτικών σειρών και ριάλιτυ σόους. Ποιός έκανε τι, ποιός βγαίνει με ποιά, ποιά άνοιξε τα πόδια της σε ποιόν, τι έγινε στην τάδε σειρά, τι παίχτηκε στο δείνα ριάλιτυ. Ίντριγκες, παιχνίδια εξουσίας, εικονική πραγματικότητα. Και ως δια μαγείας η αδιαφορία μετατρέπεται σε παθιασμένο ενδιαφέρον, όλοι θέλουν να λάβουν μέρος στη συζήτηση, όλοι παρακολουθούν τους ομιλητές, όλοι έχουν κάτι να πουν και να προσθέσουν.

Πρόσφατα βρέθηκα σε ένα πάρτυ γενεθλίων. Όχι ακριβώς πάρτυ δηλαδή, 15 άτομα σε ένα σαλόνι ήμασταν με κρασάκι, τσιμπολόγημα και ακριβώς το μοτίβο συζήτησης που μόλις περιέγραψα. Αφού είπαμε τα χλιαρά "Πως να είμαι, τα ίδια όπως τα ξέρεις" κάποιος ξεκίνησε συζήτηση για τον Δημήτρη Βλάχο. Και να λιώνουν οι γυναίκες μόνο που άκουγαν το όνομα του. Και να σχόλιάζουν οι άντρες. Και να έχουν ανάψει τα αίματα για καλά.

Εγώ όπως πάντα σε τέτοιες καταστάσεις είχα λουφάξει στη γωνιά μου και δεν μιλούσα.

- Μα γιατί δεν μιλάς εσύ, δεν έχεις να πεις κάτι;
- Για ποιό θέμα;
- Μα για τον Βλάχο φυσικά! (εγώ ένα ποδοσφαιριστή Βλάχο έχω ακουστά, που δεν ξέρω ούτε το μικρό του όνομα, ούτε αν παίζει ακόμα ποδόσφαιρο, ούτε σε ποιά ομάδα άνηκε)

Σιγή δευτερολέπτων.

- Ποιός Βλάχος;
- Έλα τώρα. Ο ηθοποιός! Αυτός που έπαιζε στο "Λατρεμένοι μου γείτονες" ντε!
- Στο ποιό;;;

Ξαφνικά όλοι σωπαίνουν και γυρίζουν προς το μέρος μου με ύφος απορίας "Από που κατέβηκες εσύ πουλάκι μου, εξωγήινη είσαι;" Δεν μιλάει κανείς, οπότε ο κλήρος πέφτει σε εμένα.
- Δεν βλέπω τηλεόραση εδώ και χρόνια, δεν παρακολουθώ αντίστοιχα sites, δεν διαβάζω κουτσομπολίστικα περιοδικά και ναι δεν ξέρω ούτε τον Βλάχο και κάθε όμοιο του, ούτε τις σειρές, ούτε τα ριάλιτυ. Ειλικρινά είμαι άσχετη.
Ξανά σιγή. Το ύφος τους τώρα έχει αλλάξει σε κάτι που θα μεταφραζοταν "Μα καλά, ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ;".


Τι κάνω; Διαβάζω. Πολύ. Απ'όλα τα είδη: μυθιστορήματα, κλασσική λογοτεχνεία, ψυχολογία, θρησκεία, διαβάζω βιβλία, διαβάζω στο διαδίκτυο, όσο μπορώ. Βλέπω κινηματογράφο και θέατρο, χορεύω λάτιν και ευρωπαίκους, κάνω γιόγκα, πηγαίνω πολλές μα πολλές εκδρομές και ταξίδια, μαθαίνω 2 ξένες γλώσσες, μου αρέσουν τα πολιτιστικά (εκθέσεις ζωγραφικής, επισκέψεις σε μουσεία, βραδιές με σχήματα χορού κλπ), κάνω χειροτεχνίες. Και δουλεύω σε πολύ απαιτητική θέση και συντηρώ σπίτι (για αυτούς που αναρωτήθηκαν). Όχι δεν είμαι καμιά από τις δήθεν κουλτουριάρες που τρέχουν σε όποια γκαλερύ κάνει εγκαίνια και σε όποια νέα παρουσίαση βιβλίου βρουν. Όχι δεν είμαι ψωνισμένη, σνομπ ή οτιδήποτε άλλο με έχετε αποκαλέσει κατά καιρούς. Πηγαίνω και στα μπουζούκια μια φορά στο τόσο, αλλά ειλικρινά προτιμώ λάτιν, τζαζ και σόουλ ακούσματα. Έχω πάει Μέγαρο, έχω πάει και Σκυλάδικο. Πειραματίζομαι, δοκιμάζω και επιλέγω αυτό που εγώ θέλω πετώντας στα σκουπίδια ότι δεν με εκφράζει. Δεν αφήνω να με καθοδηγούν, έχω δική μου προσωπικότητα. Και ναι μου άρεσει το καλλιτεχνικό πατινάζ (άσχετο αλλά θα σας το εξηγήσω στο επόμενο ποστ).

Φυσικά δεν είπα τίποτα από τα παραπάνω, ήμουν ήδη η εξωγήινη της παρέας. Λούφαξα ξανά στη γωνιά μου και εκείνοι συνέχισαν τη σοβαρή συζήτηση που είχαν αφήνωντας με στο περιθώριο.Γιατί εγώ δεν χωράω σε τέτοιες συζητήσεις. Και αυτά που έχω να πουν δεν χωράνε στα αυτιά τους.

Και ερωτώ σας λοιπόν. Το έχετε κλείσει ποτέ; Το χαζοκούτι εννοώ. Έχετε προσπαθήσει να ασχοληθείτε με κάτι άλλο που σας γεμίζει; Να δοκιμάσετε κάτι που δεν κάνει "όλος ο κόσμος". Κάτι το οποίο στο περίγυρο σας να φανεί περίεργο, εξεζητημένο ή ακόμα και "ψωνισμένο" (τη μισώ αυτή τη λέξη). Μήπως εγώ ήμουν πάντα έτσι; Τι νομίζετε, ότι με μεγάλωσαν με πιάνο γαλλικά και μπαλέτο; Αντιθέτως. Χάζευα κυριολεκτικά στην τηλεόραση από τότε που ήμουν μια σταλιά. Κόλλαγα με τις ώρες. Αν δε ήταν ώρα φαγητού και η τηλεόραση ήταν ανοιχτή έμενα πολλές φορές με το πηρούνι μετέωρο, το στόμα ανοιχτό και τη μπουκιά να περιμένει να προσγειωθεί στη στοματική μου κοιλότητα για ολόκληρα λεπτά. Μέχρι που η μάνα μου με έβγαζε από την αποχαύνωση: "Τί έπαθες παιδί μου, ΞΕΚΟΛΛΑ!"

Ξεκόλλησα μιά και καλή. Το δικό σας πρόβλημα όμως ποιό είναι και δεν μπορείτε να το δεχτείτε;

Δωράκι από τα χέρια της Ευαγγελίας

Η Ευαγγελία που ασχολείται με διάφορες κατασκευές και χειροτεχνίες έχει ένα δωράκι το οποίο θα κληρώσει, ένα υπέροχο ζευγάρι σκουλαρίκια φτιαχμένα από τα χεράκια της με πολύ μεράκι. Για να τα διεκδικήσετε ακολουθήστε το λινκ:

Eva Creates

Ευχαριστούμε Ευαγγελία!

Καλώς σας βρήκα

Καλώς σας βρήκα λοιπόν.

Σκέφτομουν να ανοίξω το δικό μου μπλογκ εδώ και κάποια χρόνια θα έλεγα, για κάποιο λόγο όμως το ανέβαλα συνεχώς. Μου ήταν πάντα δύσκολο να κρατήσω ημερολόγιο, από τότε που ήμουν μικρό κοριτσάκι, και έτσι είχα την εντύπωση ότι δεν θα τα καταφέρω. Τελευταία όμως όχι μόνο έχει αλλάξει αυτή η πεποίθηση μου αλλά νιώθω την ανάγκη να το ξεκινήσω. Νιώθω την ανάγκη να βάλω τις εσώψυχες σκέψεις μου κάτω, να τις αποθέσω σε εσάς που δεν με γνωρίζετε αλλά είμαι σίγουρη πως θα βρείτε πολλά κοινά μαζί μου. Ίδιες σκέψεις και παρόμοιους προβληματισμούς. Γλυκιές αναζητήσεις και στιγμές αγωνίας και αβεβαιότητας.

Πάντα έλεγα πως όλη μας η ζωή είναι ένα ταξίδι προς την γνώση με τελικό προορισμό την αυτογνωσία και αυτοβελτίωση. Σε αυτό το μακρύ και δύσβατο δρόμο υπάρχουν πολλοί συνταξιδιώτες. Άλλοι εμφανίζονται για λίγο και άλλοι μας συντροφεύουν σε ολόκληρη την διαδρομή. Όπως και να έχει, όλοι τους έρχονται για κάποιο λόγο και βάζουν το δικό τους λιθαράκι.

Ελπίζω οι αναζητήσεις μου να σας βοηθήσουν στον δικό σας δρόμο. Να σας δώσουν έμπνευση, τροφή, ώθηση ή ακόμα και ένα μικρό ίχνος συμπαράστασης αφού θα καταλάβετε πως δεν είμαστε μόνοι, όλοι τραβάμε ένα ανήφορο μαζί.

Καλώς ήρθατε!